Wendy’s woorden over het overhandigen van de cheque aan KiKa

Waar begin je als alles in zo’n vlucht op je af is gekomen op het moment dat je na een korte wandeling van de p+r naar het centrum loopt. Tijdens deze wandeling was ik me nog niet half bewust wat voor emotionele rollercoaster ik tegen zou komen. Maar je bedenkt je wel dat de ouders en bezoekers ook deze weg volgen wanneer ze hun kind, geliefde, neefje of nichtje komen bezoeken. Zoekende naar het centrum, want de weg ernaartoe was nog even niet een, twee, drie duidelijk.  Ik grapte nog van het moment dat mensen altijd vragen: Kon je het makkelijk vinden? Antwoord: Nee…. 

Naarmate we dichter bij het centrum kwamen nam er voor mij wat meer spanning toe. Van buiten krijg je weinig mee en dat voelde ook zo in de hal. Eerlijk gezegd kreeg ik het idee dat ik een middelbare school binnenliep. Wat even als een bizar gevoel over kwam, maar ook op een aparte manier gerust stelde. Nadat we ons hadden aangemeld en we kennisgemaakt hadden met de vrijwilliger van KiKa, opende mijn ogen verder. 

KiKa
Je loopt de gang in maar een ruimte die heel duidelijk van KiKa is, maar ook ontzettend toegankelijk voor wie het nodig heeft. Het bizarre gevoel van de lerarenkamer waar iedereen zich welkom mag voelen. Met een prachtig uitzicht op de binnentuin met een geweldig speelplein waar de kinderen weer even kind kunnen zijn in alle ellende. 

Onderweg naar deze ruimte kom je de eerste kinderen tegen. De ene zo verschillend van de andere, maar het voelde allemaal heel positief aan. 

Toen de vrijwilligster van alles vertelde over KiKa en het centrum wilde ik zo veel mogelijk informatie opslaan om aan jullie lieve lezers te kunnen vertellen, maar ik werd letterlijk overspoeld door alles er omheen. Lachende kinderen die door de gang rende, een vader aan het voetballen met zijn kind in de binnentuin. Het was mooi om te zien en te horen, maar de reden dat ze hier zijn hou je in je gedachten…

Na het overhandigen van de cheque was het tijd voor de rondleiding. We liepen de gang weer terug in en moesten heel even wachten, omdat er iets tussen kwam en daar kwam een jongetje. Ik schat tussen de 2 of 3 jaar oud aangelopen, big smile en vrolijk. De vrijwilligster vroeg waar z´n banaan was. “Op.” zei hij en vervolgens ging hij iedereen die hij tegen kwam een high 5 geven. Zelfs zijn ouders. Iedereen moest (glim)lachen om het schattige mannetje dat de show stal. Na de rondleiding hoorde we dat dit vrolijke mannetje elke dag, dat hij in het centrum is/komt,  een banaan komt halen. Ook hoorde we dat hij nog geen enkele goede uitslag heeft mogen ontvangen in zijn strijd tegen kanker…

De Rondleiding
Vervolgens begon de rondleiding. Terwijl we terug naar de hal liepen kwamen we een zuster, een moeder tegen die een ziekenhuisbedje voor een baby voor zich uit duwde. Daarin lag een baby… zo klein… zo onschuldig… Ik kreeg kippenvel…. 

Een prachtig terrein waar kinderen kunnen spelen. Ouders die met hun zoontje aan het spelen zijn bij het water achterin. Het is zo bijzonder en vanzelfsprekend tegelijk. Een prachtige natuur achter het centrum, waar ouders hun hoofd leeg kunnen maken of wanneer het kind sterk genoeg is om naar buiten te kunnen even een wandeling kunnen maken. Het blijft een ontzettend mooie locatie. Het enige wat mist volgens de vrijwilliger mist is een nabijgelegen supermarkt. 

Verder in de rondleiding, waarbij we langs een heerlijk geurend restaurant kwamen, liepen we naar de liften toe. Ik zag toen twee situaties langs elkaar. Kinderen met een infuus liepen door de gang, maar het verschil tussen hen was te zien. Een van de kinderen deed alsof het infuus een skate-/surfboard was terwijl zijn moeder hem door de gang duwde. Het andere kind oogde moe, gesloopt, wallen onder zijn ogen. De lift raakte vol en Toya en ik besloten de volgende lift te nemen. Daar stonden we naast een vader. Hij had een bolderkar vol met koffers en tassen. Genoeg om zeker een paar dagen tot weken te kunnen verblijven in het centrum. De deuren gingen dicht en een enorme zucht was te horen van de vader. Toya vroeg/zei iets over de zucht en de vader stemde in met de woorden erachteraan: “…, maar gelukkig lijkt het ergste voorbij.” En dat moment kan ik nu niet meer los laten. Het was zo aangrijpend om te horen. Je weet niet wat je moet zeggen. Ik sloeg dicht. We vergaten zelfs bijna dat wij als eerste de lift uit moesten toen we op de bestemde verdieping kwamen. 

Er zijn zo veel plekken voor de kinderen om weer kind te kunnen zijn, maar ook zijn er prachtige plekken voor kinderen om uitleg te krijgen wat er met hun zelf of met hun broertje of zusje allemaal gaat gebeuren, welke onderzoeken er gaan gebeuren. Ik vind dat, niet alleen vanuit een pedagogisch oogpunt, ontzettend goed. Het maakt het toegankelijker voor de kinderen om zelf te kunnen zien, in plaats dat het alleen maar tegen je verteld wordt. 

Het contrast in gevoel
Het ergste contrast ondervond ik toen we nog een verdieping verder omhoog gingen. Hier zijn de verschillende poliklinieken waar de kinderen behandeld worden. Links die je bedden die worden verplaatst, kinderen aan infusen en aan de rechterkant kwam een kind op een step voorbij sjezen er kwam een vrolijke krullenbol voorbij met een rolkoffertje achter d’r aan en ze liep trots vooruit richting de plek waar ze moest zijn.

Wachtend op de lift terug naar beneden kwamen de vader en moeder met het jongetje wat eerder in de tuin aan het spelen was met het water terug naar binnen. Terug naar de kamer. Waarschijnlijk op naar de volgende behandeling. Het contrast was weer zo groot. Nog geen 20 minuten geleden zagen we dit jongetje vrolijk naar zijn vader kijken tijdens het spelen met dat water. Nu lag hij ontzettend moe in zijn buggy.  

Nu ik dit zo voor jullie uitschrijf weet ik nog steeds niet wat voor gevoel ik moet beschrijven. Het is bijna niet te beschrijven met woorden. Het gevoel, het contrast. Het is zo groot, maar ook zo klein. Het centrum is mooi, veelzijdig en goed voor de kinderen, maar de reden dat ze daar heen moeten en daar verblijven is zo ontzettend verdrietig. Als het me al geen motivatie gaf vóór mijn bezoek om de kinderen te helpen, dan is het nu alleen nog maar groter geworden. 

~ Wendy, Manager CharitySL.nl in Actie voor KiKa ~