De tijd leek te kruipen en ineens was het zover, we mochten beginnen. Koude handen van de zenuwen, afvragen of we niks vergeten waren. Ja 1001 dingen gingen door onze hoofden, maar we konden niet meer terug, het moment was daar. En wat was het gezellig! Zoveel bekende en nieuwe mensen die binnenvielen en geweldige verzoekjes en donaties deden. Het leek wel een reünie zeiden een aantal mensen.
Techniek is altijd onvoorspelbaar en helaas was Rippie dit keer het slachtoffer, zijn pc zei: “Sorry Rippie, ik staak”. Maar uiteindelijk lukte het hem om na een stevig gesprek de pc weer werkend te krijgen en kon hij toch nog een deel van zijn shift draaien. En zo werden de zenuwen omgezet in power en sloten we de eerste avond geweldig mooi af.
De foto’s, gemaak door Martin, geven een mooie impressie van de openings avond.
Comments are closed